اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند
اول به جان گمشدۀ خود دعا کنند
میخواستم بیای با گلای انار
برات کوچهها رو چراغون کنم
غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست
در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست
امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
بار بربندید آهنگ سفر دارد حسین
نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین
سلام ای طبیب طبیبان سلام
سلام ای غریب غریبان سلام
کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
خبر این بود که یک سرو رشید آوردند
استخوانهای تو را در شب عید آوردند
برپا شدهست در دل من خیمهٔ غمی
جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی!
اینجا فروغ عشق و صفا موج میزند
نور خدا به صحن و سرا، موج میزند
بیمرگ سواران شب حادثههایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم
چون وجود مقدس ازلی
شاهد دلربای لم یزلی
میداد نسيم سحری بوی تنت را
از باد شنيدم خبر آمدنت را
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکههای گلوله گل دادهست
چکیدۀ گل رخسار مصطفی زهراست
عصارۀ نفحات خوش خدا زهراست
من به پابوسی تو آمدهام
شهر گلدستههای رنگارنگ
کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا
مثل سیمرغ از اینجا سفری بود مرا
ای کوی تو، کعبۀ خلایق
طالع ز رخ تو، صبح صادق
ای نقطهٔ عطف آفرینش
روح ادب و روان بینش
بلبل چو یاد میکند از آشیانهاش
خون میچکد ز زمزمۀ عاشقانهاش