آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
عمریست انتظار تو ای ماه میکشم
در انتظار مهر رخت آه میکشم
صبحی دگر میآید ای شب زندهداران
از قلههای پر غبار روزگاران
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
ما را دلیست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوانها
ای آنکه فرا رفتهای از شرح و بیانها
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان