سلامٌ علی آلِ طاها و یاسین
به این خلق و این خوی و این عزّ و تمکین
بوی گل از سپیده میآید
اشک شوقم ز دیده میآید
سرچشمۀ فیض، روح ربانی تو
دریای فتوت، دل طوفانی تو
صبح سپید سر زد و خورشید خاورش
گیتی سیاهجامه فرو ریخت از برش
صبحی دگر میآید ای شب زندهداران
از قلههای پر غبار روزگاران
مدینه آنچه که میپرسم از تو، راست بگو
کجاست تربت زهرا؟ بگو کجاست؟ بگو
رُخت فروغ خداوند دادگر دارد
قَدت نشان ز قیام پیامبر دارد
کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت
با زخم نشان سرفرازی نگرفت
گرچه سوز همه از آتش هجران تو بود
رمز آزادی توحید به زندان تو بود
بیرون ببر ای آسمان از محفل من ماه را
کز آتش دل کردهام روشن، چراغ آه را
دیده شد دریای اشک و، عقده از دل وا نشد
ماه گم گردید و امشب هم اجل پیدا نشد
شوریده سری که شرح ایمان میکرد
هفتاد و دو فصلِ سرخ عنوان میکرد
عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان
نور «اِقرَأ»، تابد از آیینهام
كیست در غار حرای سینهام؟!