با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز میگردد مرد
موعود خدا، مرد خطر میخواهد
آری سفر عشق، جگر میخواهد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلیست
هر چند زن است اما آواش جلیست
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
همنوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد
با خودش میبرد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
عشق تو در تمامی عالم زبانزد است
بیعشق، حال و روز زمین و زمان بد است
از بدر، از خیبر علی را میشناسند
یاران پیغمبر علی را میشناسند
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت، شکوه قیام توست
خاکریز شیعه و سنی در این میدان یکیست
خیمهگاه تفرقه با خانهٔ شیطان یکیست
حقیقت مثل خورشید است در یک صبح بارانی
نمیماند به پشت ابرهای تیره زندانی
جاده در پیش بود و بیوقفه
سوی تقدیر خویش میرفتیم
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده
سلمان کیستید؟ مسلمان کیستید؟
با این نگاه، شیعهٔ چشمان کیستید؟
ای انتظارِ جاری ده قرن تا هنوز
بیتو غروب میشود این روزها هنوز