چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
با خودش میبرد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
احساس از هفت آسمان میبارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت، شکوه قیام توست
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش