در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
چون بر او خصم قسم خوردۀ دین راه گرفت
بانگ برداشت، مؤذّن كه: خدا! ماه گرفت
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را
چون جبرئیل، حکم خدای مبین گرفت
در زیر پر بساط زمان و زمین گرفت