باز غم راه نفس بر قلب پیغمبر گرفت
باز از دریای ایمان، آسمان گوهر گرفت
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراطالمستقیم
ای آفتاب فاطمه، در شهر ری مقیم
ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم
پیغمبر و زهرا و حیدر یک وجودند
روز ازل تصویر یک آیینه بودند
ای دانش و کمال و فضیلت سه بندهات
دشمن گشادهرو، ز گلستان خندهات
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
بر عفو بیحسابت این نکتهام گواه است
گفتی که یأس از من بالاترین گناه است
ای یکهسوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه میکرد؟
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید