خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟
گفت رنجور دلش از اثر فاصلههاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدلههاست
سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده