هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
تا نگردیدهست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشکبار
با ریگهای رهگذر باد
در خیمههای خسته بخوانید
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو
شب، خوشهچینِ خلوت تو با خدای تو
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
ای پر سرود با همۀ بیصداییات
با من سخن بگو به زبان خداییات
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
ای ریخته نسیم تو گلهای یاد را
سرمست کرده نفحهٔ یاد تو باد را
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد