پرنده پر زد و پرواز کرد از چینۀ دیوار
دل تنگم صدا می‌زد: مرا همزاد خود پندار
از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
بار بر بسته‌ای ای دل، به سلامت سفرت
می‌بری قافلۀ اشک مرا پشت سرت
از برق تیغ او احدی بی‌نصیب نیست
این کیست؟ این‌که آمده میدان «حبیب» نیست؟
دست در دستِ باد می‌ریزد
به روی شانه گیسوان سپید
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
دل مباد آن دل که اهل درد نیست
مرد اگر دردی ندارد، مرد نیست
از حریم کعبه آهنگ سفر داریم ما
مقصدی بالاتر از این در نظر داریم ما
خوشا آن‌کس که امشب در کنار کعبه جا دارد
به سر شور و به دل نور و به لب ذکر خدا دارد
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
مرد خرمافروش در زندان، راوی سرنوشت مختار است
حرف‌هایی شنیدنی دارد، سخنانش کلید اسرار است
بیا باران شو و جاری شو و بردار سدها را
به پیکارِ «نخواهد شد» بیاور «می‌شود»ها را
بار بربندید آهنگ سفر دارد حسین
نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین
حاجیان را گفت: آن‌جا کعبه عریان می‌شود
در طواف کعبه آن‌جا جسمتان جان می‌شود
ای سفیر صبح! نور از لامکان آورده‌ای
بر حصار شب دمی آتشفشان آورده‌ای
مانند گردنبند دورِ گردن دختر
مرگ اين چنين زيباست، از اين نيز زيباتر
می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
مالک رسیده است به آن خیمۀ سیاه
تنها سه چار گام...نه... این گام آخر است!
چو بر گاه عزّت نشستی امیرا
رأیت نعیماً و مُلکاً کبیرا
با ذکر حسین بن علی غوغا شد
درهای حرم با صلواتی وا شد
چه خوش باشد که راه عاشقی تا پای جان باشد
خصوصاً پای فرزند علی هم در میان باشد
معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
وقتی که با عشق و عطش یاد خدا کردی
احرام حج بستی و عزم کربلا کردی
