دارد به دل صلابت کوه شکیب را
از لحظه‌ای که بوسه زده زخم سیب را
همره شدند قافله‌ای را كه مانده بود
تا طی كنند مرحله‌ای را كه مانده بود...
حال ما در غم عظمای تو دیدن دارد
در غمِ تشنگی‌ات اشک چکیدن دارد
مشتاق و دل‌سپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
برای من دو چشم تر بگیرید
سراغ از یک دل پرپر بگیرید
سری بر شانۀ هم می‌گذاریم
دل خود را به غم‌ها می‌سپاریم
شکسته، ارغوانی می‌نویسم
به یاد لاله‌های بی‌سر باغ
ناگاه دیدم آن شب، در خواب کربلا را
نی‌های خشک‌نای صحرای نینوا را
از باغ، گل و گلاب را می‌بردند
گل‌های نخورده آب را می‌بردند
ظهر عاشورا زمان دست از جان شستنت
آب‌ها دیگر نیاوردند تاب دیدنت
من در همین شروع غزل، مات مانده‌ام
حیران سرگذشت نفس‌هات مانده‌ام
دوباره پیرهن از اشک و آه می‌پوشم
به یاد ماتم سرخت، سیاه می‌پوشم
دمید گرد و غبار سپاهیان سحر
گرفت قلعۀ شب را طلیعۀ لشکر
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
وقتی كه شكسته‌دل دعا می‌كردی
سجادۀ سبز شكر، وا می‌كردی
آتشفشان زخم منم، داغ دیده‌ام
خاکسترم، بهار به آتش کشیده‌ام
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
زینب فرشته بود و پرخویش وا نکرد
این کار را برای رضای خدا نکرد
بشکسته‌دلی، شکسته می‌خواند نماز
در سلسله، دست‌بسته می‌خواند نماز
تشنه بودم، خواستم لب وا کنم، آبی بنوشم
ناگهان کوه غمی احساس کردم روی دوشم
