اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچه‌های شرقی «العفو» راهی نیست
بر عفو بی‌حسابت این نکته‌ام گواه است
گفتی که یأس از من بالاترین گناه است
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
اى جوهر عقل! عشق را مفهومی
هم‌چون شب قدر، قدر نامعلومی
بر درگهی سلام که ذلت ندیده است
آن را خدا چو عرش عزیز آفریده است
من به پابوسی تو آمده‌ام
شهر گلدسته‌های رنگارنگ
قرار بود بیایی کبوترش باشی
دوباره آینه‌ای در برابرش باشی
نه جسارت نمی‌کنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ
ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ، ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ
...و به همراه همان ابر که باران آورد
مهربانی خدا در زد و مهمان آورد
دل من باز گرفته به حرم می‌آید
درد دل‌هاست که از چشم ترم می‌آید
دل شکسته...تن خسته، آمد از در ساعت
سلام داد و کمی مکث کرد باز به عادت
همسایه، سایه‌ات به سرم مستدام باد
لطفت همیشه زخم مرا التیام داد
کس به‌غیر از تو نخواهم چه‌بخواهی چه‌نخواهی
باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی
خانه‌های آن کسانی می‌خورد در، بیشتر
که به سائل می‌دهند از هرچه بهتر بیشتر
دور و بر خود می‌كشی مأنوس‌ها را
اِذن پریدن می‌دهی طاووس‌ها را
ای چشمه‌های نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم
ای سورۀ نامت، تفسیر أعطینا
زهراترین زینب، زینب‌ترین زهرا
تا ابد دامنهٔ عطر بهار است اینجا
دست گل‌هاست که بر دامن یار است اینجا
دارد دل ما راه نجاتی دیگر
در مشهد و در قم، عتباتی دیگر
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
