تو مثل کوی بن‌بستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
نام گرامی‌اش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
شهادت می‌تواند مرگ در راه وطن باشد
شهادت می‌تواند خلوتی با خویشتن باشد
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراط‌المستقیم
ای آفتاب فاطمه، در شهر ری مقیم
ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم
از بلبلان هماره پیام تو را شنید
گل، جامه چاک کرد، چو نام تو را شنید
امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
در این کشتی درآ، پا در رکاب ماست دریاها
مترس از موج، بسم الله مجراها و مُرساها
ما شهیدان جنون بودیم از عهد قدیم
سنگ قبر ماست دریا، نقش قبر ما نسیم
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
اینان که به شوق تو به‌راه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا
مثل سیمرغ از این‌جا سفری بود مرا
صبح صادق که می‌دمد دل من
سرخوش از بادۀ حضور شود
از بوستان فاطمه، عطر و شمیم داشت
با دوستان فاطمه، لطف عمیم داشت
هرچند حال و روز زمین و زمان بَد است
یک قطعه از بهشت در آغوش مشهد است
کسی که راه به باغ تو چون نسیم گرفته‌ست
صراط را ز همین راه مستقیم گرفته‌ست
مرگ باید سجده باشد، سجدۀ پیش از قیام
اشهدم را خوانده‌ام ای مرگ زیبا السّلام
