تو مثل کوی بن‌بستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
نمک‌پرورده‌ات ای شهر من خیل شهیدان‌اند
شهیدانی که هر یک سفره‌دار لطف و احسان‌اند
با گریه نوشت... با چه حالی می‌رفت
آن توبه‌سرشت... با چه حالی می‌رفت
شهادت می‌تواند مرگ در راه وطن باشد
شهادت می‌تواند خلوتی با خویشتن باشد
شب کویر، شبی ساکت است و رازآلود
شب ستاره شدن زیر آسمان کبود
تبت پایین می‌آید سرفه‌هایت خوب خواهد شد
دوباره شهر من حال و هوایت خوب خواهد شد
شهر من قم نیست، اما در حریمش زنده‌ام
در هوای حق‌حق هر یاکریمش زنده‌ام
از بستر بیماری خود پا شدنی نیست
بی لطف شما، شهر مداوا شدنی نیست
امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
زیبایی چشمه‌سار در چشمش بود
دلتنگی و انتظار در چشمش بود
شوریده‌‌سری مسافری دلخسته
مانند نماز خود، شکسته بسته...
در این کشتی درآ، پا در رکاب ماست دریاها
مترس از موج، بسم الله مجراها و مُرساها
ما شهیدان جنون بودیم از عهد قدیم
سنگ قبر ماست دریا، نقش قبر ما نسیم
آه ای شهر دوست‌داشتنی
کوچه پس کوچه‌های عطرآگین
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
من به پابوسی تو آمده‌ام
شهر گلدسته‌های رنگارنگ
کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا
مثل سیمرغ از این‌جا سفری بود مرا
مرگ باید سجده باشد، سجدۀ پیش از قیام
اشهدم را خوانده‌ام ای مرگ زیبا السّلام
