گفتند: «غنا» از آرزو کاستن است
خود را به غنای طبع آراستن است
الغرض! فیض خاص گشت تمام
سهم ما باز، فیض عام شده است
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
از لطف نسیم، گل شود گلگون‌تر
زیباتر و دلرباتر و موزون‌تر
خدایا دلی ده حقیقت‌شناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد
ز هرچه غير يار اَسْتغفرالله
ز بودِ مستعار استغفرالله
تا قسمت ماست برگ برگ افتادن
چون غنچه ز بارش تگرگ افتادن
جان آمده رفته هیجان آمده رفته
نام تو گمانم به زبان آمده رفته
گر زنده دلی مرام تکریم بگیر
ور مرده دلی مجلس ترحیم بگیر
ای که عمری‌ست راه پیمایی
به سوی دیده هم ز دل راهی‌ست
در هيچ پرده نيست، نباشد نوای تو
عالم پر است از تو و خالی‌ست جای تو
پیغمبر ما که منجی انسان‌هاست
این گفتۀ او امید بخشِ جان‌هاست
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی
سرچشمۀ فیض، آرزو کن به دعا
تحصیل امید و آبرو کن به دعا
بسم الله الرّحمن الرّحیم
مطلع انوار کتاب کریم
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بت‌پرستی بازآ
روشن چو دل از نور محبت گردد
با مهر قرین، دور ز محنت گردد
این قلبِ به خون تپیده را دریابید
این جانِ به لب رسیده را دریابید
بی‌نور عبادت، دل ما دل نشود
باران امید و شوق، نازل نشود
آغاز سخن به نام حق باید کرد
هم پیروی از مرام حق باید کرد
ای نام تو شَهد سخنم یا الله
آرام دل و جان و تنم یا الله
گر بنده به حق رسید، مولا گردد
وز بندگی ار گریخت، رسوا گردد
روزه‌هایم اگرچه معیوب است
رمضان است و حال من خوب است
