می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است
هر جا که نام اوست هوا کربلایی است
صد بار اگر شویم فدای تو یاحسین
کاری نکرده‌ایم برای تو یاحسین
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
عشقت مرا دوباره از این جاده می‌برد
سخت است راه عشق ولی ساده می‌برد
ای سمت خود کشانده خواص و عوام را
دریاب این سپاه پیاده نظام را
با پای سر به سِیْر سماوات می‌رویم
احرام بسته‌ایم و به میقات می‌رویم
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
این روزها پر از تبِ مولا کجایی‌ام
اما هنوز کوفه‌ای از بی‌وفایی‌ام
آن شب که آسمان خدا بی‌ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود
