با آنکه دلم شکستۀ رنج و غم است
در راه زیارت تو، ثابت‌قدم است
اوقات شریف ما به تکرار گذشت
مانند همیشه کار از کار گذشت
تا با حرم سبز تو خو می‌گیرم
در محضر چشمت آبرو می‌گیرم
دلدادۀ عشق، از صفاتش پیداست
صدق سخن از صبر و ثباتش پیداست
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آن‌ها که سوی فرات راه افتادند
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دل‌سپرده را قطع کنید
آن تشنه‌لبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
ای سرو که با تو باغ‌ها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند
ای ساقی سرمست ز پا افتاده
دنبال لبت آب بقا افتاده
ای کعبه به داغ ماتمت نیلی‌پوش!
وز تشنگی‌ات فرات در جوش و خروش
ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
او غربت آفتاب را حس می‌کرد
در حادثه، التهاب را حس می‌کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
خورشید که بوسه بر رخ خاور زد
در سینه دلش مثل پرستو پر زد
هر کس که شود پاک سرشت از این‌جاست
تعیین مسیر سرنوشت، از این‌جاست
دل را نظر لطف تو بی‌تاب کند
مس را به خدا، طلا کند، آب کند
ای تشنه به سرچشمۀ احساس بیا
با دامنی از شقایق و یاس بیا
آب از دست تو آبرو پیدا کرد
مهتاب، دلِ بهانه‌جو پیدا کرد
