ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله
قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله
با آنکه دلم شکستۀ رنج و غم است
در راه زیارت تو، ثابت‌قدم است
اوقات شریف ما به تکرار گذشت
مانند همیشه کار از کار گذشت
تا با حرم سبز تو خو می‌گیرم
در محضر چشمت آبرو می‌گیرم
دلدادۀ عشق، از صفاتش پیداست
صدق سخن از صبر و ثباتش پیداست
وقتی که زمین هنوز از خون دریاست
در غزه، یمن، هرات... آتش برپاست
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
خورشید که بوسه بر رخ خاور زد
در سینه دلش مثل پرستو پر زد
هر کس که شود پاک سرشت از اینجاست
تعیین مسیر سرنوشت، از اینجاست
دل را نظر لطف تو بی‌تاب کند
مس را به خدا، طلا کند، آب کند
یک لحظه به فکر هستی خویش نبود
دنیاطلب و عافیت‌اندیش نبود
اینان که ز عرصۀ بلا می‌گذرند
با زمزمۀ سرود «لا» می‌گذرند
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
دل بر دو سه دم گرمی بازار مبند
امید به هیچ کس به جز یار مبند
هی چشم به فردای زمین می‌دوزی
افتاد سرت به پای این پیروزی
جامی بزن از می طَهور صلوات
فیضی ببر از فیض حضور صلوت
از جوش مَلَک در این حرم هنگامه‌ست
اینجاست که هر فرشته، گلگون جامه‌ست
پرشورترین فصل تلاطم اینجاست
آیینهٔ چشم‌های مردم اینجاست
ای آن که به لب نشانده لبخندی را
بشنو ز امام مهربان، پندی را
