من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
راه از بیگانه میجستیم، آخر گم شدیم
خانۀ خود را نمیدیدیم و سردرگم شدیم
از قضا ما را خدا از اهل ایمان مینویسد
ما أطیعوالله میدانیم، قرآن مینویسد
صدای به هم خوردن بال و پر بود
گمانم که جبریل آن دور و بر بود
حرکت از منا شروع شد و
در تب کربلا به اوج رسید
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
بر من بتاب و جان مرا غرق نور کن
از مشرق دلم به نگاهی ظهور کن
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
امشب شهادتنامۀ عشاق امضا میشود
فردا ز خون عاشقان، این دشت دریا میشود
خيز، اى بندۀ محروم و گنهکار بيا
يک شب اى خفتۀ غفلتزده، بيدار بيا
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
در قبلهگه راز فرود آمد ماه
یا زادگه علی بود بیتالله
ای آفرینش از تو گرفتهست تار و پود
ای وسعت مقام تو بیمرز و بیحدود
چون که در قبلهگه راز، شب تار آیی
شمع خلوتگه محراب به پندار آیی
رمضان آمد و دارم خبری بهتر از این
مژدهای دیگر و لطف دگری بهتر از این
امروز وطن معنی غم را فهمید
با سایهٔ جنگ، متّهم را فهمید
چون فاطمه مظهر خدای یکتاست
انوار خدا ز روی زهرا پیداست
بیتو یافاطمه با محنت دنیا چه کنم؟
وای، با اینهمه غم، بیکس و تنها چه کنم...
قصد، قصد زیارت است اما
مانده اول دلم کجا برود
دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من
برخاست دود غم، دگر از دودمان من
سر به دریای غمها فرو میکنم
گوهر خویش را جستجو میکنم
حسین، کشتهٔ دیروز و رهبر روز است
قیام اوست که پیوسته نهضتآموز است
بر لب آبم و از داغ لبت میمیرم
هر دم از غصهٔ جانسوز تو آتش گیرم
آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
گرچه شوال ولی داغ محرم با اوست
پس عجب نیست اگر این همه ماتم با اوست