در مسجدالنبی چه مؤدب نشستهاند
از خلسۀ صبوح، لبالب نشستهاند
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
سر در بغل، باید میان جاده باشی
پیش از شهادت هم به خون افتاده باشی
با خودش میبرد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
بهسوی علقمه رفتم که تشنهکام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
به روی آب میبینم ورقهای گلستان را
به طوفان میدهد سیلاب، مشق «باز باران» را
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت، شکوه قیام توست
کعبه اسم تو، منا اسم تو، زمزم اسم توست
ندبه اسمِ تو، شفا اسم تو، مرهم اسم توست
میبینمت میانۀ میدان غریبتر
یعنی که از تمام شهیدان غریبتر
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
با پای سر به سِیْر سماوات میرویم
احرام بستهایم و به میقات میرویم
شمیم اهل نظر را به هر کسی ندهند
صفای وقت سحر را به هر کسی ندهند