ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانهروز در ذکر و ثنا
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
ناگهان در یک سحر ایمان خود را یافتم
جان سپردم آنقدر، تا جان خود را یافتم
آهسته میآید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیهام... بال و پرم آنجاست
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
اینگونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
دلم میخواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
بوی ظهور میرسد از کوچههای ما
نزدیکتر شده به اجابت دعای ما
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست