وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
توفان خون ز چشم جهان جوش میزند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش میزند!
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندیات
که بخشی مقام رضامندیات
فرو میخورد بغض در گلو را
عقب میزد پَرِ هر چه پتو را
در کالبد مرده دمد جان چو مسیحا
آن لب که زمینبوسی درگاه رضا کرد
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
وضو گرفتهام از بهت ماجرا بنویسم
قلم به خون زدهام تا كه از منا بنویسم
خدایا دلی ده حقیقتشناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد