غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
توفان خون ز چشم جهان جوش میزند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش میزند!
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
آنکه در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندیات
که بخشی مقام رضامندیات
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
در کالبد مرده دمد جان چو مسیحا
آن لب که زمینبوسی درگاه رضا کرد
زخمی شکفته، حنجرهای شعلهور شدهست
داغ قدیمی من از آن تازهتر شدهست
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
دل غریب من از گردش زمانه گرفت
به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود
شعر از مه و مهرِ شبشکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
خدایا دلی ده حقیقتشناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
یگانهای و نداری شبیه و مانندی
که بیبدیلترین جلوۀ خداوندی