امشب که نرگسها اسیر دست پاییزند
کوکب به کوکب در عزایت اشک میریزند
دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است
هر جا که نام اوست هوا کربلایی است
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
تابید بر زمین
نوری از آسمان
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
تبت پایین میآید سرفههایت خوب خواهد شد
دوباره شهر من حال و هوایت خوب خواهد شد
از بستر بیماری خود پا شدنی نیست
بی لطف شما، شهر مداوا شدنی نیست
دوباره سرخه تموم دفترم
داره خون از چشای قلم میاد
شکوه تاج ایمان بر سر ماست
شجاعت قطرهای از باور ماست
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
ای خالق راز و نیاز عاشقانه
در پیشگاه عشق مخلوقی یگانه
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
به قرآنی که داری در میان سینهات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
کسی به باغچه بعد از تو آب خواهد داد؟
به روزهای جهان، آفتاب خواهد داد؟
شبیه کوه پابرجایم و چون رود سیّالم
به سویت میدوم با کودکانی که به دنبالم
الهی به مستان میخانهات
به عقلآفرینان دیوانهات
دریای سر نهاده به دامان چاه اوست
مردی که با سکوت خودش غرق گفتگوست
اعماق آیههای یقین را شکافته
نور است و آسمان برین را شکافته
زبان با نام زهرا خو گرفتهست
گل یاس آبرو از او گرفتهست
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست