توفان خون ز چشم جهان جوش میزند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش میزند!
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندیات
که بخشی مقام رضامندیات
از روی توست ماه اگر اینسان منوّر است
از عطر نام توست اگر گل، معطّر است
فرو میخورد بغض در گلو را
عقب میزد پَرِ هر چه پتو را
در کالبد مرده دمد جان چو مسیحا
آن لب که زمینبوسی درگاه رضا کرد
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
مردان غیور قصّهها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
وضو گرفتهام از بهت ماجرا بنویسم
قلم به خون زدهام تا كه از منا بنویسم
خدایا دلی ده حقیقتشناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس