تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
یارب به حق منزلت و جاه مصطفی
آن اشرف خلائق و خاتم به انبیا
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا میکرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا میکرد
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود
«دیروز» در تصرّف تشویش مانده بود
قومی که در محاصرۀ خویش مانده بود
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم