این دشت پر از زمزمۀ سورۀ نور است
این ماه مدینهست که در حال عبور است
ما سینه زدیم بیصدا باریدند
از هرچه که دم زدیم، آنها دیدند
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
حاجیان آمدند با تعظیم
شاکر از رحمت خدای رحیم
ای مهر تو دلگرمی هر طفل یتیم!
ای خوانده تو را به چشم تر، طفل یتیم
شد به آهنگ عجیبی خاک ما زیر و زبر
خانهها لرزید و لرزیدند دلها بیشتر
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
به این آتش برس، هیزم مهیا کن، مهیاتر
گلستانیم ما، در آتش نمرود، زیباتر
هنوز گرم مناجات و گریۀ عرفاتم
چقدر بوی شهادت گرفته است حیاتم
به سیل اشک میشوییم راه کارونها را
هنوز از جبهه میآرند تابوت جوانها را
زندگی جاریست
در سرود رودها شوق طلب زندهست
دل گرمیام از دستهای توست، دل گرمیات از دستهای من
دیگر زبان سرخ من بسته است، حرفی بزن ای مقتدای من!
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
چشم همه چشمههای جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
چنان که دست گدایی شبانه میلرزد
دلم برای تو با هر بهانه میلرزد
تقویم در تقویم
این فصلها سرشار باران تو خواهد شد
طلوع ناگهانها، زیر آوار
غروب قهرمانها، زیر آوار
بخوان از چهرۀ طفلانم اینک مشق غربت را
بخوان در گوش خاموشان عالم این مصیبت را
امشب از داغی دوباره چشم ایران روشن است
یوسفی رفتهست، آری وضع کنعان، روشن است
پرشورترین فصل تلاطم اینجاست
آیینهٔ چشمهای مردم اینجاست
ما همه از تبار سلمانیم
با علی ماندهایم و میمانیم
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
غسل در خون زده احرام تماشا بستند
قامت دل به نمازی خوش و زیبا بستند
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم