پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
یا شب افغان شبی یا سحر آه سحری
میکند زین دو یکی در دل جانان، اثری
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
«دیروز» در تصرّف تشویش مانده بود
قومی که در محاصرۀ خویش مانده بود
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است