چنان شیرینی دنیای ما شورانده دنیا را
که از ما وام میگیرند آیین تماشا را
ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دلسوختۀ آتش آهش باشیم
یک گوشه نشسته عقده در دل کردهست
مرداب که سعی خویش زائل کردهست
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خونآلوده
ما سینه زدیم بیصدا باریدند
از هرچه که دم زدیم، آنها دیدند
عمری به جز مرور عطش سر نکردهایم
جز با شرابِ دشنه گلو تر نکردهایم
شد به آهنگ عجیبی خاک ما زیر و زبر
خانهها لرزید و لرزیدند دلها بیشتر
به این آتش برس، هیزم مهیا کن، مهیاتر
گلستانیم ما، در آتش نمرود، زیباتر
به سیل اشک میشوییم راه کارونها را
هنوز از جبهه میآرند تابوت جوانها را
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
امشب از داغی دوباره چشم ایران روشن است
یوسفی رفتهست، آری وضع کنعان، روشن است
مرگ باید سجده باشد، سجدۀ پیش از قیام
اشهدم را خواندهام ای مرگ زیبا السّلام