پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیس‌تر، بال و پرش تازه
دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار
بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
روشن آن چشم که در سوگ تو پُر نم باشد
دل‌ربا، نرگس این باغ به شبنم باشد
میان حجره چنان ناله از جفا می‌زد
که سوز ناله‌اش آتش به ماسوا می‌زد
هر غنچه به باغ سوگوار تو شده‌ست
هر لاله به دشت داغدار تو شده‌ست
قلم به دست گرفتم که ماجرا بنویسم
غریب‌وار پیامی به آشنا بنویسم
حق روز ازل کل نِعَم را به علی داد
بین حکما حُکمِ حَکَم را به علی داد
دلی كه خانۀ مولا شود حرم گردد
كز احترام علی كعبه محترم گردد
در قبله‌گه راز فرود آمد ماه
یا زادگه علی بود بیت‌الله
از خیمه‌ها که رفتی و دیدی مرا به خواب
داغی بزرگ بر دل کوچک نهاده‌ای
دختری ماند مثل گل ز حسین
چهره‌اش داغ باغ نسرین بود
رباب است و خروش و خسته‌حالی
به دامن اشک و جای طفل خالی
این گلِ تر ز چه باغی‌ست که لب خشکیده‌ست؟
نو شکفته‌ست و به هر غنچه لبش خندیده‌ست
مَردمِ كوچه‌های خواب‌آلود، چشم بیدار را نفهمیدند
مرد شب‌گریه‌های نخلستان، مرد پیكار را نفهمیدند
تن فرزند بهر مادر آمد
اگر او رفت با پا، با سر آمد
ای شمع سینه‌سوختۀ انجمن، علی
تقدیر توست سوختن و ساختن، علی
آزار داده‌اند ز بس در جوانی‌ام
بیزار از جوانی و، از زندگانی‌ام
آینه با آینه شد رو‌به‌روی
خوش بود آیینه‌ها را گفت‌و‌گوی
تو کیستی که عقل مجنون توست
عشق به تو عاشق و مدیون توست
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
اگر خواهی پدر بینی وفای دختر خود را
نگه کن زیر پای اسب و بالا کن سر خود را
بودند دو تن، به جان و دل دشمنِ تو
دادند به هم دست، پیِ کشتن تو
