رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
توفان خون ز چشم جهان جوش می‌زند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش می‌زند!
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
برای من دو چشم تر بگیرید
سراغ از یک دل پرپر بگیرید
سری بر شانۀ هم می‌گذاریم
دل خود را به غم‌ها می‌سپاریم
دلم رود است و دریا چشم‌هایم
فدای دست سقا چشم‌هایم
حسین و زینب تو هر دو تشنه
شب ماه و شب تو هر دو تشنه
چه ماهی! ماه از او بهتر نتابید
رها شد دست او، دیگر نتابید
هزاران چشمِ تر داریم از این دست
به دل خون جگر داریم از این دست
تو احساس مرا دریاب ای رود
لبم را تر نکن از آب ای رود
هم از درد و هم از غم می‌نویسم
هم از باران نم‌نم می‌نویسم
شکسته، ارغوانی می‌نویسم
به یاد لاله‌های بی‌سر باغ
شکفتن آرزوی کودکش بود
سپاهی روبه‌روی کودکش بود
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندی‌ات
که بخشی مقام رضامندی‌ات
گلی دور از چمن بر شانۀ توست
بهاری بی‌وطن بر شانۀ توست
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
خدایا دلی ده حقیقت‌شناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
