جز تو ای کشتۀ بیسر که سراپا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
میرفت که با آب حیات آمده باشد
میخواست به احیای فرات آمده باشد
سقفی به غیر از آسمان بر سر نداری
تو سایه بر سر داشتی دیگر نداری
شش روز بعد، همهمه پایان گرفته بود
در خاک، حسّ شعلهوری جان گرفته بود
ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنیآدماند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّماند
آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد
مرا از حلقۀ غمها رها کن
مرا از بند ماتمها رها کن
حمد سزاوارِ آن خدای توانا
کآمده حمدش ورای مُدرِک دانا
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
و قصه خواست ببیند یکی نبودش را
بنا کند پس از آن گنبد کبودش را
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
از مکه خبر آمده داغ است خبرها
باید برسانند پدرها به پسرها
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت میسوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت میسوخت
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
اینگونه زخمخورده و بیسر بیاورم
نگاه میکنم از آینه خیابان را
و ناگزیری باران و راهبندان را
این روزها پر از تبِ مولا کجاییام
اما هنوز کوفهای از بیوفاییام
قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...
زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست
به شیوۀ غزل اما سپید میآید
صدای جوشش شعری جدید میآید
ابریست کوچه کوچه، دل من... خدا کند،
نمنم، غزل ببارد و توفان به پا کند