چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
بردهام تا بسپارم به دم تیر بدن را
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش