بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
اگرچه باغِ پر از لالۀ تو پرپر شد
زمین برای همیشه، شهیدپرور شد
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست