چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
مسلم که از حسین سلام مکرّرش
باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش
خوشا آنکس که امشب در کنار کعبه جا دارد
به سر شور و به دل نور و به لب ذکر خدا دارد
ای چشم علم خاک قدوم زُرارهات
جان وجود در گرو یک اشارهات
سامرا امشب ز شبهای دگر زیباتری
در جلال و در شرف اُمّ القرای دیگری
ای از غم تو بر جگر سنگ شراره
وی در همۀ عمر ستم دیده هماره
در سرم پیچیده باری، های و هوی کربلا
میروم وادی به وادی رو به سوی کربلا
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
گویند فقیری به مدینه به دلی زار
آمد به درِ خانۀ عبّاس علمدار
عرض حاجت با تو دارم یا امام عسکری
ای خدایت داده بر خلق دو عالم برتری
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
کعبه، یک زمزم اگر در همه عالم دارد
چشم عشّاق تو نازم! که دو زمزم دارد
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش