کبود غیبت تو آسمان بارانیست
و کار دیدۀ ما در غمت گلافشانیست
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
بهسوی علقمه رفتم که تشنهکام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
به همان کس که محرم زهراست
دل من غرق ماتم زهراست
این چشمها برای كه تبخیر میشود؟
این حلقهها برای چه زنجیر میشود؟
اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست
گل غریب نوازم که گریه شبنم اوست
گفت رنجور دلش از اثر فاصلههاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدلههاست
پیشانیات
از میان دیوار میدرخشد
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمانها بود
آزرده طعم دورى، از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
زینب فرشته بود و پرخویش وا نکرد
این کار را برای رضای خدا نکرد
ماهی که یک ستاره به هفت آسمان نداشت
جز هالهای کبود از او کس نشان نداشت
این خانواده آینههای خداییاند
در انتهای جادۀ بیانتهاییاند
برگشتم از رسالت انجام دادهام
زخمیترین پیمبر غمگین جادهام
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده
هيچ موجى از شكست شوق من آگاه نيست
در كنار ساحلم امّا به دريا راه نيست