میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد
دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند
و باز درس بزرگی به دشمنان دادند
رسیده از سفر عشق، نوبر آورده
تبرکی دو سه خط شعر بی‌سر آورده
در هر گذری و کوچه و بازاری
پهن است بساطِ حرصِ دنیاداری
می‌کوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
خوش وقت کسی که عبرت‌اندیش شود
آگاهی او بیشتر از پیش شود
ایمان که به مرزِ بی‌نهایت برسد
هر لحظه به صاحبش عنایت برسد
اینجا دل سفره‌ها پر از نان و زر است
آنجا جگر گرسنه‌ها، شعله‌ور است
راه از بیگانه می‌جستیم، آخر گم شدیم
خانۀ خود را نمی‌دیدیم و سردرگم شدیم
گردۀ مستضعفین شد نردبان عده‌ای
تنگناهای زمین شد آسمان عده‌ای
ای نفس! تو را نمازِ خجلت‌باری‌ست
هر رکعت تو، منت بی‌مقداری‌ست
از «من» که در آینه‌ست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهره‌ام، تارم کن
سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است
خوشوقت کسی که جز وفا کارش نیست
پابندِ ستم، جانِ سبک‌بارش نیست
به رغم صخره، جاری‌تر شده سیل محبت‌ها
و دارد بیشتر قد می‌کشد رود ارادت‌ها
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
یا ایهاالعزیزتر از یوسف!
عکس تو را به چاه می‌اندازند
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهنده‌ای گواهت باشد
آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
به‌سوی علقمه رفتم که تشنه‌کام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
کوچه‌هامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
قدم در دفاع از حرم برندارد
سپاھی که تیغ دودَم برندارد
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
