هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست
تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها
شده عالم منور از جلوات محمدی
به جمال جمیل او صلوات محمدی
خط به خط احبار در تورات، سرگردان تو
راهبان هر واژه در انجیل، بی‌سامان تو
پر می‌کشند تا به هوای تو بال‌ها
گم می‌شوند در افق تو خیال‌ها
زمان از لحظۀ آغاز او چیزی نمی‌داند
زمین از کهکشان راز او چیزی نمی‌داند
تو آمدی و بهشت برین مکه شدی
امان آمنه بودی امین مکه شدی
فلک امشب نشان داده‌ست روی دیگر خود را
که پس می‌گیرد از خلق جهان، پیغمبر خود را
مدینه ماه تو آمادۀ سفر شده است
نشان کوچ، در آیینه جلوه‌گر شده است
نبی به تارک ما تاج افتخار گذاشت
برای امت خود فخر و اقتدار گذاشت
در عصر نقاب‌های رنگی
در دورۀ خنده‌های بی‌رنگ
معراج تکلم است امشب، صلوات
ذکر لب مردم است امشب: صلوات
گر چه از غم، شکسته بالِ من است
اشک من شاهد ملالِ من است
باید صلوات‌ها جلی ختم شود
همواره به ذکر عملی ختم شود
اگر دینی‌ست باقی در جهان بی‌شبهه دین توست
یداللهی که می‌گویند خود در آستین توست
جان‌بخش‌تر ندیده کسی از تبسمت
جان جهان! فدای سلامٌ علیکمت
پس رهسپار جادۀ بیتالحرام شد
شصتوسه سال فرصت دنیا تمام شد
باران می‌آمد با دعای دست‌هایت
در دشت می‌رویید گل از ردّ پایت
زهی بهار که از راه می‌رسد، این‌بار
که ذکر نعت رسول است بر لب اشجار
بی نور خدا جهان منّور نشود
بی عطر محمّدی معطّر نشود
فکر کردند که خورشید مکدر شده است
کوثری دیده و گفتند که ابتر شده است
تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
