باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
می‌رسد از طرف کرب‌وبلایی دیگر
دل آیینه، گریان بقیع است
غم و اندوه، مهمان بقیع است
اینجا نشانی از نگاه آشنایی نیست
یا از صدای آشنایی، ردّ پایی نیست
هر چقدر این خاک، باران‌خورده و تر می‌شود
بیشتر از پیش‌تر جانش معطر می‌شود
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
مخواه راه برای تو انتخاب کنند
که با فریبِ دلت، عقل را مجاب کنند
آن‌جا که دلتنگی برای شهر بی‌معناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
جمعه برای غربت من روز دیگری‌ست
با من عجیب دغدغۀ گریه‌آوری‌ست
بوی خداست می‌وزد از جانبِ یمن
از یُمنِ عشق رایحه‌اش می‌رسد به من
مدینه می‌روی آهسته از بقیع بپرس
که راز گم شدن قبر مادر ما چیست؟
مدینه آن‌چه که می‌پرسم از تو، راست بگو
کجاست تربت زهرا؟ بگو کجاست؟ بگو
در آفتاب تو انوار کبریاست، مدینه
به سویت از همه سو چشم انبیاست، مدینه
اگر به شکوه، لب خویش وا کند زهرا
مدینه را به خدا کربلا کند زهرا
عطر او آفاق را مدهوش کرد
دشت و صحرا را شقایق‌پوش کرد
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
من زائر نگاه توام از دیار دور
آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بت‌های سنگی را بلرزانی
الا ای چشمۀ نور خدا در خاکِ ظلمانی
زمین با نور اخلاق تو می‌گردد چراغانی
ای آفرینش از تو گرفته‌ست تار و پود
ای وسعت مقام تو بی‌مرز و بی‌حدود
اینان که ز عرصۀ بلا می‌گذرند
با زمزمۀ سرود «لا» می‌گذرند
به این آتش برس، هیزم مهیا کن، مهیاتر
گلستانیم ما، در آتش نمرود، زیباتر
جلوهٔ جنت به چشم خاکیان دارد بقیع
یا صفای خلوت افلاکیان دارد بقیع
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
