می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
زینب اگر نبود حدیث وفا نبود
با رمز و راز عشق کسی آشنا نبود
نام تو را نوشتم و پشت جهان شکست
آهسته از غم تو زمین و زمان شکست
باغ اعتبار یافت ز سیر کمالی‌ات
گل درس می‌گرفت ز اوصاف عالی‌ات
آن شب که دفن کرد علی بی‌صدا تو را
خون گریه کرد چشم خدا در عزا تو را
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
دنیا چه کرد با غزل عاشقانه‌ات
حال و هوای مرثیه دارد، ترانه‌ات
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
این زن که خاک قم به وجودش معطر است
تکرار آفرینش زهرای اطهر است
چون او کسی به راه وفا یاوری نکرد
خون جگر نخورد و پیام‌آوری نکرد
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
مسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را
مرهم نهادی آن جگر داغ‌دیده را
غم از دیار غم‌زده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
تاجی از آفتاب سر قم گذاشتند
نوری ز عشق در دل مردم گذاشتند
صبح طلوع زهر‌ۀ زهرا رسیده است
پایان ظلمت شب یلدا رسیده است
ای یادگار آدم و ادریس، ای قلم
برکش قلم به صفحۀ تلبیس، ای قلم
یک چله انتظار به پایان رسیده است
پایان شام تیرۀ هجران رسیده است
این روزها میان شهیدان چه همهمه‌ست
این انقلاب ادامۀ فریاد فاطمه‌ست
بگذر ز خود که طی کنی آن راه دور را
مؤمن به غیب شو که بیابی حضور را
صبح سپید سر زد و خورشید خاورش
گیتی سیاه‌جامه فرو ریخت از برش
دارد به دل صلابت کوه شکیب را
از لحظه‌ای که بوسه زده زخم سیب را
اسلام جز به مهر تو جانی به تن نداشت
عصمت به غیر نام خدیجه سخن نداشت
مادر سلام حال غریبت چگونه است؟
مادر بگو که رنج مصیبت چگونه است؟
