بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دست‌بسته، شکسته، زنده‌به‌گور
بخوان به نام شکفتن، بخوان به نام بهار
که باغ پر شود از جلوۀ تمام بهار
از حرا آمد و آیینه و قرآن آورد
مکتب روشنی ارزنده‌تر از جان آورد
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمی‌‌فهمند عاقل‌ها
آهسته می‌آید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیه‌ام... بال و پرم آنجاست
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
جهان نبود و تو بودی نشانۀ خلقت
همای اوج سعادت به شانۀ خلقت
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
ای آن‌که قسم خورده به نام تو خدایت
بیدار شده شهر شب از بانگ رهایت
دمید ماه رجب رؤیتش مبارک باد
به دوستان خدا نعمتش مبارک باد
دلم می‌خواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگ‌های این دنیا روان هستید
پیغمبر اعظم که به عصمت طاق است
در خُلق عظیم شهرۀ آفاق است
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
ﮔﻠﻮﯼ ﺑﺎﺩﯾﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺸﻨﻪﺗﺮ ﻣﯽﮔﺸﺖ
ﭼﻮ ﺗﺎﻭﻟﯽ ﺯ ﻋﻄﺶ، ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ
نور «اِقرَأ»، تابد از آیینه‌ام
كیست در غار حرای سینه‌ام؟!
