بخوان از سورۀ احساس و غیرت
بگو از مرد میدان مرد ملت
من در بر کشتی نجات آمدهام
در ساحل چشمۀ حیات آمدهام
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
دیشب میان پنجرهها صحبت تو بود
حرف از دل غریب من و غیبت تو بود
با اینکه نبض پنجره در دست ماه نیست
امشب جهان به چشم اتاقم سیاه نیست
هر غنچه به باغ سوگوار تو شدهست
هر لاله به دشت داغدار تو شدهست
خبر رسید که در بند، جاودان شدهای
ز هر کرانه گذشتی و بیکران شدهای
اگر چه خانه پر از عکس و نام و نامۀ توست
غریب شهری و زخمت شناسنامۀ توست
«یا صاحبی فی وحدتی» یاور ندارم
با تو ولی باکی از این لشکر ندارم
چون اشک، رازِ عشق را باید عیان گفت
باید که از چشمان او با هر زبان گفت
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانهات گُم بودی
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
به تپش آمده با یاد تو از نو کلماتم
باز نام تو شده باعث تجدید حیاتم
تا نام تو را دلم ترنّم کردهست
با یاد تو، چون غنچه تبسّم کردهست
سراپا اگر زرد و پژمردهایم
ولی دل به پاییز نسپردهایم
کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات
دست ما را برساند به دعای عرفات