تماشا کن تکان شانه‌ها را
حکایت کن غم پروانه‌ها را
ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
چه سال‌ها در انتظار ذوالفقار حیدری
تویی که در احاطۀ یهودیان خیبری
پرنده پر زد و پرواز کرد از چینۀ دیوار
دل تنگم صدا می‌زد: مرا همزاد خود پندار
شبیه آسمانی‌ها هوای قم به سر دارم
نشانی از چهل اختر درون چشم تر دارم
تا اشک به روی گونه‌ات گل می‌کرد
باران به نگاه تو توسل می‌کرد
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
دلم پرواز می‌خواهد، رها در باد خواهم شد؟
نمی‌دانم از این حبس ابد آزاد خواهم شد؟
بر روی دوشت کیسه کیسه کهکشان بود
منظومه‌هایی مملو از خرما و نان بود
راه گم کردی که از دیر نصاری سر در آوردی
یا به دنبال مسلمانی در این اطراف می‌گردی
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
پر از لبخند، از آن خواب شیرین چشم وا کردی
نگاه انداختی در آینه خود را صدا کردی
سر تا به قدم عشق و ارادت بودی
همسنگر مردی و رشادت بودی
بر شاهراه آسمان پا می‌گذارم
این کفش‌ها دیگر نمی‌آید به کارم
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
آن‌قدر نقش لالۀ پرپر کشیدی
تا آن‌که آخر، عشق را در بر کشیدی
«یا صاحبی فی وحدتی» یاور ندارم
با تو ولی باکی از این لشکر ندارم
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانه‌ات گُم بودی
صدا نزدیک می‌آید صدای پای پیغمبر
جوانی می‌رسد از راه با سیمای پیغمبر
سخن از ظلمت و مظلومیت آمد به میان
شهر بیداد رسیده‌ست به اوج خفقان
ما در دل خود مهر تو اندوخته‌ایم
با آتش عشق تو بر افروخته‌ایم
مِنّی اِلَیْکِ... نامه‌ای از غربت ایران
در سینه دارم حرف‌هایی با تو خواهرجان
حرف او شد که شد دلم روشن
در دلم شوق اوست کرده وطن
به دست باد دادی عاقبت زلف پریشان را
و سر دادند بی‌تو تارها آهنگ هجران را
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
