شبی هم این دل ما انتخاب خواهد شد
برای خلوت اُنست خطاب خواهد شد
غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
عطش از خشکی لبهای تو سیراب شده
آب از هُرم ترکهای لبت آب شده
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
آنکه در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
این چشمها به راه تو بیدار مانده است
چشمانتظارت از دم افطار مانده است
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
قحطی عشق آمده باران بیاورید
باران برای اهل بیابان بیاورید
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
خبری میرسد از راه، خبر نزدیک است
آب و آیینه بیارید سحر نزدیک است
آنان که مشق اشک مرتب نوشتهاند
با خط عشق این همه مطلب نوشتهاند
ای آنکه نیست غیر خدا خونبهای تو!
خونِ سرشکستهٔ من رونمای تو
تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود
شعر از مه و مهرِ شبشکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
باید به قدّ عرش خدا قابلم کنند
شاید به خاک پای شما نازلم کنند
دنیای بیامام به پایان رسیده است
از قلب كعبه قبلۀ ایمان رسیده است
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی