گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
در دست سپیده، برکاتی دگر است
پیغام سحر را، کلماتی دگر است
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
با شمعِ گمان، به صبح ایمان نرسد
بیجوششِ جان، به کوی جانان نرسد
دل بر دو سه دم گرمی بازار مبند
امید به هیچ کس به جز یار مبند
بیآن که چو موج، در تلاطم باشی
با صبر و رضا، غرق تبسم باشی
تا کی به خروش و خشم، کاری کردن؟
مانند سپند بیقراری کردن؟
ای دوست! سخاوت، آسمانپیوند است
این شاخۀ سبزِ باغِ بیمانند است
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
با تیر غم و بلا، نشانش نکند
حیران زمین و آسمانش نکند
میخواهی اگر روشنی آب شوی
یا در شب تیره مثل مهتاب شوی
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
بر سفرۀ این و آن، سخن ساز مکن
جز درگه حق نیازت ابراز نکن
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر
چون صبح، کلید آسمان میدهدت
عطر خوشِ عمر جاودان میدهدت