گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
بازآمدهای به خویشتن میطلبم
سیرآمدهای ز ملک تن میطلبم
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
نه لاله بوی خوش مستی از سبوی تو دارد،
هزار کاسه از این باغ رو به سوی تو دارد
تا بر شد از نیام فلق، برق خنجرش
برچید شب ز دشت و دمن تیره چادرش
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
خودآگهان که ز خون گلو، وضو کردند
حیات را، ز دم تیغ جستجو کردند
ای ز دیدار رخت جان پیمبر روشن
دیدۀ حقنگر ساقی کوثر روشن
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
کیست امشب حلقه بر در میزند
میهمانی، آشنایی، محرمی؟