چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
ای رهنمای گم شدگان اِهْدِنَا الصِّراط
وی نور چشم راهروان اِهْدِنَا الصِّراط
در دل شب خبر از عالم جانم کردند
خبری آمد و از بیخبرانم کردند
عاشقی در بندگیها سربهراهم کرده است
بینیاز از بندگان، لطف الاهم کرده است
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی
آتشی در خرمن شوریدگان انداختی
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
خم ابروی تو محراب رکوع است و سجودم
بیخيال تو نباشد نه قيامم نه قعودم
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
ز هرچه غير يار اَسْتغفرالله
ز بودِ مستعار استغفرالله