پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد