هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
باز جاریست خیابان به خیابان این شور
همقدم باز رسیدیم به میدان حضور
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
آفتابی شدی و چشمانت
آسمان آسمان درخشیدند
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
ای هلالی که تماشای رخت دلخواه است
هله ای ماه! خدای من و تو الله است
آمدی و دل ما بردی و رفتی ای ماه!
با تو خوش بود سحرهای «بِکَ یا الله»
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد
یک ماه جرعه جرعه تو را یاد کردهایم
دل را به اشتیاق تو آباد کردهایم
رسید جمعهٔ آخر سلام قدس شریف
سلام قبلهٔ صبر و قیام، قدس شریف