یک روز شبیه ابرها گریانم
یک روز چنان شکوفهها خندانم
مه و خورشید تابیدهست در دست
و صد دریا زلالی هست در دست
ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
وقت وداع فصل بهاران بگو حسین
در لحظههای بارش باران بگو حسین
شَمَمتُ ریحَکَ مِن مرقدِک، فَجَنَّ مشامی
به کاظمین رسیدم برای عرض سلامی
کسی مانند تو شبها به قبرستان نمیآید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمیآید
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت